Χειραγώγηση συλλογικού υποσυνείδητου

Πάντα στις εργατικές και συντεχνιακές διεκδικήσεις κρατούσα μία απόσταση. Τα έβλεπα αφ' υψηλού. Μα τι είναι αυτά τα πράγματα? Ζητάμε φραγκοδίφραγκα για να πάρουμε πενταροδεκάρες? Βάζουμε κι ένα θεσμικό ζήτημα για να δώσουμε και ένα ιδεολογικό υπόβαθρο και «πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες» Μα τι είναι αυτά τα πράγματα. Απ' τη στιγμή που ζητάμε ζητάμε. Ανατροπή του πολιτικού ... καθεστώτος κατάργηση της άρχουσας τάξης, μοίρασμα των τσιφλικιών σε ακτήμονες επαναφορά του Λένιν στην «εξουσία» κλπ κλπ. Βέβαια καταλάβαινα και τη δυσκολία του πράγματος και γι'αυτό σκεφτόμουνα ότι κάτι καλύτερο μπορεί να έρθει αν πιάσουμε πάτο. Όμως αυτό που βλέπω είναι ότι τώρα κληρώνει για όλους. Οι έχοντες και κατέχοντες ασκούν πιέσεις για να τα φέρουν ευνοϊκά γι' αυτούς. Το ότι μιλάνε για εβδομάδα 3-4 ημερών με αντίστοιχες μειώσεις στις αποδοχές δεν είναι κάτι καινούριο αλλά τώρα το βάζουν ποιο επιτακτικά. Για να μη δούμε στρατιές ανέργων λένε με τάχα λυπημένο ύφος στα τηλεπαράθυρα γιατί εμείς νοιαζόμαστε για τους εργαζόμενους. Μα καλά σκέφτεσαι εσύ δεν τα κατάφεραν με τους τετράωρους? Δεν έλεγαν ότι θα δώσει ώθηση στην οικονομία στις επιχειρήσεις και εντέλει θα είναι για το καλό του εργαζόμενου? Είδατε εσείς καμία βελτίωση παρόλο ότι ο θεσμός ζει και βασιλεύει κάποια χρόνια τώρα? Μας θέλουν όλους ομήρους και όχι μόνο τους τετράωρους σε «ελαστικά» ωράρια εργασίας δέσμιους στις ορέξεις των αφεντικών όπου κατά το δοκούν θα εκβιάζουν αφού οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας θα χρησιμεύουν για τις τουαλέτες. Δεν λέω ότι αυτό θα περάσει αύριο αλλά κάποια στιγμή σίγουρα. Λέγε λέγε το κοπέλι κάνει τη κυρά και θέλει. Όταν για παράδειγμα λένε ότι δεν έχουν λεφτά τα ταμεία για συντάξεις και εφάπαξ τη μια λόγω της κρίσης και την άλλη επειδή τώρα δύο εργαζόμενοι συντηρούν ένα συνταξιούχο ενώ παλιότερα ήταν τρεις για ένα και έχουμε πρόβλημα υπογεννετηκότητας και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες για να κρύψουν την αλήθεια ότι αυτοί και οι κουμπάροι έχουν φάει τα λεφτά. μπορεί κάποια στιγμή να πείσουν πολλούς από εμάς. Παλιά ούτε οι δεξιοί δεν τολμούσαν να ξεστομίσουν τη λέξη ιδιωτικοποίηση, την καμούφλαραν σε αποκρατικοποίηση αλλά τώρα φοβάμαι πως ούτε οι <αριστεροί> ντρέπονται πλέον.
Τώρα δεν υποτιμώ κανένα αίτημα όσο μικρό κι αν ακούγεται. Ακόμα και αν δεν κερδηθεί ίσως κόψει την πορεία παραχώρησης κεκτημένων δικαιωμάτων. Αυτά που θεωρούσα κεκτημένα (οκτάωρα,ασφάλεια,πενθήμερο και πολλά άλλα) βλέπω ότι δεν είναι καθόλου δεδομένα και ότι ξαναμπαίνουν στο μικροσκόπιο για να αλωθούν. Αυτά που φαίνονται σαν παραχωρήσεις είναι στην ουσία τους αποτέλεσμα αγώνων και κανείς δεν έχει δικαίωμα να τα σνομπάρει ούτε εγώ. Αλλά ας ξαναβάλουμε ρε παιδιά στους στόχους κάτι μεγαλύτερο γιατί λέξεις όπως σοσιαλισμός ή αγώνες πάνε να χάσουν τη σημασία τους. Για παράδειγμα ας συμφωνήσουμε στις 3-4 μέρες εβδομάδα δουλειά χωρίς μείωση μισθών ή ενσήμων. Καλά ρε παιδιά τι βαράτε μια σκέψη έκανα.
dakoktonos